Ζεις;

* Η φωτογραφία τραβήχτηκε έξω από Σχολείο, στον Βόλο.

Είχες όλα τα εργαλεία να πλησιάσεις το τέλειο.
Σου έλειπε κάτι βασικό όμως, η καχυποψία.
Ήρθαν σαν φίλοι και τους φιλοξένησες.
Σε σφάξανε όμως με την πρώτη ευκαιρία.
Φοβήθηκες, σοκαρίστηκες. Δε πρόλαβες να αντιδράσεις.
Το δέχτηκες.
Μετά;

Σου αφαίρεσαν την αξιοπρέπεια, το δίκαιο, το κέφι, το μεράκι.
Σου αφαίρεσαν το θράσος.
Σου αφαίρεσαν τα μοναδικά σου μάτια.

Εσύ πνευματικά τυφλός πλέον, μίσησες τον εαυτό γιατί τον ξέχασες.
Αφού ως γνωστόν, φοβόμαστε το άγνωστον.

Ο ατομισμός σου, που κάποτε ήταν η πρώτη ύλη του ηρωισμού σου, τώρα έγινε η πρώτη ύλη της μιζέριας σου.
Η περιέργειά σου, κάποτε η πρώτη ύλη της Επιστήμης σου, τώρα είναι η πρώτη ύλη της μισανθρωπιάς σου.
Η αγάπη σου, κάποτε πρώτη ύλη της αυτοθυσίας σου, τώρα είναι η πρώτη ύλη της αλαζoνείας σου.
Η υποκριτική σου ικανότητα, σου έγινε συνήθεια. Βιτρίνες είναι όλα, το ξέρεις και συνεχίζεις.
Η κριτική σου ικανότητα πήγε μια μεγάλη βόλτα..

Πέρασε καιρός, συνέχεια κάποιον έβλεπες στον καθρέφτη. Αυτό το βλέμμα του σε έκανε να τρέμεις από φόβο.
Για αυτό και εσύ το αγνοούσες, σπάνια προσπάθησες να το αντιμετωπίσεις.

Μετά σου δώσανε πλούτο. Αλλά τι να τον κάνεις τον πλούτο άμα δε ξέρεις ποιος είσαι;
Τι να το κάνεις το ευ ζην, όταν δεν έχεις το ζην;
Αυτή ήταν η αρχή του τέλους.

Τώρα κυνηγάς την φυσικότητά σου με αφύσικους τρόπους.
Αγνοείς τα 2/3 της ύπαρξής σου.
Η Νόηση και το Πνεύμα έχουν καταντήσει φάκες σε βιτρίνες.
Το Σώμα, εάν δε το έβλεπες, θα το αγνοούσες και εκείνο.

Πλέον, γνωρίζεις μόνο τα 100τμ μέσα στα οποία υπάρχεις και τα πρόσωπα που συναντάς σε αυτόν τον χώρο.
Όλα τα άλλα, δε τα γνωρίζεις. Κατ΄επέκταση, τα φοβάσαι. Τα μισείς.

Έτσι, διώχνεις μακρυά ό,τι μπορεί να σε αναστήσει. Γιατί έχεις πεθάνει, ή μήπως δε το ξέρεις;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι αλλού.
Αυτοί, ίσως κατά λάθος να σου τα κάνανε όλα αυτά. Ίσως αυτή να είναι η φύση τους.
Εσύ όμως, επιλέγεις την αφυσικότητά σου. Είσαι ένοχος.
Θα το καταλάβεις αργά ή γρήγορα, τότε θα πέσεις σε κατάθλιψη, προφανώς δε θα ξέρεις τον λόγο.

Το πρόβλημα είναι ότι επιλέγεις την παρακμή σου.
Επιλέγεις να μη ζεις.

Αυτά είχα να σου πω. Πάω να ζήσω. Ίσως τα ξαναπούμε.
Φιλιά.