Let's communicate.


e-mail: ianthedrummerr@yahoo.com

Blog Views

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ο Χειροτέχνης

Αγγίζω το άμορφο σύμπλεγμα πηλού,
μέρη του είναι σκληρά και ψαθυρά,
άλλα εύπλαστα, ελαστικά.
Η σκληρότητα είναι ανάλογη
του ανεκμετάλλευτου χρόνου,
που προκλήθηκε από τεμπελιά παράλογη
και βάρη που κατείχα επ΄ώμου.
Λίγο ακόμη και θα έπρεπε να τον πετάξω
και δεν υπάρχει τρόπος καινούριο ν΄αγοράσω.
Αφήνω αποτύπωμα, του χαρίζω νου.

Ασκώ πίεση δια μέσου των δακτύλων 
σε νέες μορφές τον εξαναγκάζω,
την ίδια του τη φύση σε αλλαγές προστάζω.
Η μάχη που κάνω θυμίζει εκείνη για το Ίλιον.
Τα χρώματα φροντίζω να είναι αγνά,
δίχως άσκοπες εναλλαγές και τα λοιπά.
Αυτό που του πρέπει είναι αρμονία,
μία ατέρμονη πάλη προς την ισορροπία. 
Η συμμετρία του να θυμίζει ουτοπία
και η ατέλεια να επαληθεύει την ολοκληρία.

Το κόσμημα που έπλασα ποτέ μου δε θα ψήσω,
γιατί γνωρίζω αύριο θα το επαναδομήσω,
σε κάτι λίγο πιο πλήρες και μεστό,
την πείρα του σίγουρα θα χρειαστώ.
Τα ξένα σώματα μέσα του λύουν τη μονοτονία,
και πάντα θα θυμίζουν την παρελθοντική πορεία,
η οποία γεμάτη είναι μαθήματα κι ωραίες αναμνήσεις
κι έτσι ως έναν νέο άνθρωπο θα με ξαναζήσεις.
Τελικά, εγώ είμαι ο χειροτέχνης, εγώ και ο πηλός.
Το κόσμημα που πλάθεται λέγετ' Εαυτός.



Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Παλαιστίνη: Ο αγαπημένος σάκος του μποξ του Κεφαλαίου. / Palestine: Capital's favourite punching bag.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι Παλαιστίνιοι, έχουν να διδάξουν κάτι σε εμάς τους υπόλοιπους. Τους φλώρους Ευρωπαίους δεύτερης κατηγορίας (Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί, Πορτογάλοι) και τους υπνοβάτες Αμερικανούς.

Υπό συνθήκες γενοκτονίας, πείνας, ανεργίας, οικονομικού αποκλεισμού και ξεριζωμού, αυτοί οι άνθρωποι αρνούνται πεισματικά να εξαφανισθούν από το πρόσωπο της γης. Ένας δάκτυλος με χρυσά κοσμήματα, βουτηγμένα στο αίμα, τους δείχνει τα Τάρταρα και τους φωνάζει με λύσσα "Εξαφανιστείτε, βουτήξτε στο τίποτα και μείνετε για πάντα εκεί!" Εκείνοι, γεμάτοι πληγές, δάκρυα και ένα βλέμμα που ξεχειλίζει δυνητικότητα απαντούν "Όχι, ανήκουμε στη γη μας, την Παλαιστίνη, εδώ γεννηθήκαμε, εδώ θα γεννηθούν τα παιδιά μας, σε τούτο το χώμα θα θάψουμε τους γονείς μας!"

Και το φρενήρες Κεφάλαιο, με τη μορφή ενός ναζιστικού, σιωνιστικού, ιμπεριαλιστικού κράτους, κάνει χρήση όλων του των όπλων για να φέρει εις πέρας την αρχική του δήλωση. Βόμβες, αεροπλάνα, υποκινούμενες άμυαλες μάζες, ψηφιακά δολάρια από τους πλούσιους συγγενείς τους στις ΗΠΑ και μια ανήθικη μιντιοκρατία προκαλούν σφαγές παιδιών, ανώφελη επιβίωση, πολλαπλές Τραγωδίες και εκ νέου υποσχέσεις αίματος.

Μα η Παλαιστίνη είναι η παλαίστρα των ηρώων. Λες και ο Ηρωισμός ταξιδεύει στον Χώρο και τον Χρόνο. Ταξιδεύει στο στενό των Θερμοπυλών ενάντια σε φοβισμένους δούλους και έναν θεό-βασιλιά, στη Βαστίλη αηδιασμένος από τη Μοναρχία, στον Γράμμο ενάντια σε βόμβες ναπάλμ, στη Γουινέα και τις άλλες αφρικανικές χώρες ενάντια στους άπληστους Ευρωπαίους, στις ΗΠΑ τάχθηκε ενάντια στον ρατσισμό προς τους αφροαμερικανούς,  στην Ιρλανδία ως μέλος του ΙΡΑ, στο Θιβέτ ως αυτοπυρπολημένος μοναχός και τελικά ταξίδευσε στην Παλαιστίνη για να τα βάλει με το Θάνατο.

Οι εναπομείνασες "ελεύθερες" παλαιστινιακές περιοχές θυμίζουν ένα άχαρο μαντρί. Οι εκεί ελεύθεροι σχεδόν ασφυκτιούν λόγω της συγκέντρωσής τους σε λίγα στρέμματα γης, περιτριγυρισμένοι από τείχη. Φυλακή η ελευθερία τους, με τον κίνδυνο του λοιμού πάντα παρών. Από το σπίτι στο σχολείο και από τη δουλειά στην αγορά συναντούν μπλόκα Ισραηλινών φαντάρων χωρίς ποτέ να είναι σίγουροι για το τι τους περιμένει εκεί. Επίσης, μπορεί να ξυπνήσουν μία μέρα και το χωριό τους ή η γειτονιά τους να έχει καταληφθεί πλήρως από τα ξένα στρατεύματα και να τελούν υπό κατ ΄οίκον περιορισμό, αυτό μπορεί να διαρκέσει αρκετό καιρό. Ακόμη, ίσως ένα τείχος να τους χωρίζει από τα κτήματά τους και στρατιώτες να σημαδεύουν τις αγρότισσες σε περίπτωση που αυτές απλώσουν χέρι στους ελαιώνες τους . Θεωρώ ανούσιο να αναφερθώ στους κατά βούληση βομβαρδισμούς και επιχειρήσεις εξόντωσής τους.

Μα όταν μελετήσεις πέρα από τη φρίκη και την λαϊκή τους τραγωδία θα λάβεις το πιο σπουδαίο μάθημα απ΄όλα.

Θα τους δεις να κάνουν μια ζωή αξιοπρεπέστατη. Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν κάθε ανάσα που παίρνουν και κάθε χτύπο της καρδιάς τους. Η θέλησή τους για ζωή είναι τόσο ακέραια και επιβλητική που προκαλεί σπασμωδικές αντιδράσεις στους κλέφτες της γης τους.

Ε λοιπόν, φαινόμαστε πολύ λίγοι μπροστά σε αυτούς τους γίγαντες. Ήρθε ο καιρός να τους μοιάσουμε, ήρθε η στιγμή πρότυπό μας να γίνει αυτός ο υπέροχος λαός. Εμείς ηττηθήκαμε από το χρέος, την αποξένωση, τον αναδελφισμό, τη μαλθακότητα, τις τράπεζες και τις υπογραφές. Αυτοί, κάθε μέρα, νικούν απέναντι στο ατσάλι, το μπαρούτι, την προπαγάνδα και τη μυρωδιά του φρέσκου αίματος των δικών τους ανθρώπων.

Ζήτω η Παλαιστίνη.





These people, Palestinians, have something to teach to the rest of us lame Europeans of second class (Greeks, Spanish people, Italians, the Portuguese) and the sleepwalker Americans.

Under circumstances of genocide, famine, unemployment, financial exclusion and uprooting, these people stubbornly refuse to disappear off the face of the earth. An intruder with gold jewellery, dipped in blood, shows them the way to Tartarus and screams with rage “Disappear, plunge into nothing and stay there forever!” They, themselves, covered in wounds, tears and a look overflowing with potential, reply: “No, we belong to our land, Palestine. This is where we were born, this is where our children will be born and in this land we will bury our parents!”

Meanwhile, the frenetic Capital, in the form of a Nazi, Zionist, Imperialist state, is making use of all its weapons to carry out its initial statement. Bombs, airplanes, motivated brainless masses, digital dollars from their rich relatives in the USA and an immoral prevalence of the media cause children massacres, futile survival, multiple Tragedies and renewed blood promises.

However, Palestine is the palaestra of heroes. As if Heroism travels in Space and Time. It travels in the narrow pass of Thermopylae against frightened slaves and a god-king, in Bastille disgusted by the Monarchy, in Gramos against napalm bombs, in Guinea and the other African countries against the greedy Europeans. In the USA it stood against racism towards African Americans, in Ireland as a member of IRA, in Tibet as a self-immolated monk and eventually it travelled in Palestine to fight against Death.

The remaining “free” Palestinian territories remind us of a clumsy corral. Those who are free there, almost suffocate due to their concentration in few acres of land, surrounded by walls, forming either their prison or freedom and with the risk of pestilence always present. From their house to the school and from their place of work to the market, they encounter roadblocks of Israeli soldiers without ever be certain of what awaits them there. They may also wake up one day and realize that their village or their neighbourhood is thoroughly under siege by foreign troops and are therefore forced to act under house arrest. This could last for a long time. A wall might also separate them from their land and soldiers are possible to aim women farmers in case they lay their hands on their olive groves. I consider it meaningless to refer to bombings at will and to operations for their extermination.

But when you study beyond the horror and their folksy tragedy, you will acquire the greatest lesson of all.

You will see them lead a dignified life. These people deserve every breath they take and every beat of their heart. Their will for life is so intact and imposing that creates spasmodic reactions to the thieves of their land.

Therefore, we seem very small compared to these giants. The time and the moment has come for us to look alike them and make this wonderful nation our model. We have been defeated by debt, alienation, nonchalance, self-indulgence, banks and signatures. They, every day, win a battle against steel, gunpowder, propaganda and the smell of fresh blood coming from their own people.


Long live Palestine!



*Special thanks to Fotini Ntola for the English translation.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Η Αυτοκριτική στις ερωτικές σχέσεις.

Αυτοκριτική.

Πρόκειται για μια έννοια σπάνια. Ένα υπό εξαφάνιση χαρακτηριστικό του ανθρώπου. Σε μία σχέση, φιλική και ερωτική όλα είναι απόρροια πράξεων που προέρχονται από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Τούτο, σπάνια το σκεφτόμαστε κατά τη διάρκεια μιας ρήξης. Σπάνια σκεφτόμαστε την ευθύνη των δικών μας πράξεων. Αποτυγχάνουμε στο να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες τι είπες; Που πρόσεξες τη γλώσσα του σώματός σου; Που είδες το βλέμμα σου; Αναρρωτήθηκες ποτέ "Θα συνέχιζα να θεωρώ τον εαυτό μου νοήμων εάν με παρατηρούσα σε τρίτο πρόσωπο;"

Ξαφνικά, νομίζουμε, μια σχέση έσπασε. Είσαι σίγουρος για το "ξαφνικά"; Είσαι σίγουρος ότι για ένα διάστημα πριν το συμβάν εσύ φερόσουν ώριμα και σωστά; Ή μήπως απλά δεν είχες την ωριμότητα να παρατηρήσεις τον εαυτό σου να παραφέρεται; 

Πρέπει, επομένως, να κάνουμε μια βασική ερώτηση. Από που πηγάζει η ανικανότητά μας να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας; 

Πολλές οι πηγές, μια η εκβολή.

Αρχικά, πρέπει να αποδεχθούμε ότι μεγαλώνουμε με συγκεκριμένο τρόπο, εντός μιας συγκεκριμένης κουλτούρας. Θέλοντας και μη γινόμαστε πομποί κόμπλεξ και συναισθηματικών δυσλειτουργιών που προέρχονται από τους ανθρώπους που μας τα δίδαξαν άθελά τους ή από τα εξωτερικά ερεθίσματα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε. Για παράδειγμα, στη σύγχρονη δυτική μας κουλτούρα η εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων θεωρείται κάτι άπιαστο. Μας το θυμίζουν συνέχεια αυτό οι σειρές, οι ταινίες και οι διαφημίσεις. Δε σκεφτόμαστε όμως πως δίχως έριδες και απιστία, τις ταινίες και τις σειρές δε θα τις έβλεπε κανείς, ενώ οι διαφημίσεις δε θα κολλούσαν στα κεφάλια μας. Την πατάμε λοιπόν και εμείς, όπως οι γιαγιάδες μας όταν έβλεπαν τη "βγαλμένη από τη ζωή" Λάμψη! Θεωρούμε πως για να έχει νόημα η ζωή μας, απαιτούνται ίντριγκες, έριδες και απιστία. Θέλουμε να νομίζουμε πως η ζωή μας είναι κάποιου είδους "Truman Show". Θέλουμε να δραματοποιούμε το κάθε τι. Φυσικά, όλα αυτά συμβαίνουν στη σφαίρα του υποσυνειδήτου. Όλα τα παραπάνω υποστηρίζονται από τις πραγματικές ιστορίες έλλειψης επικοινωνίας που ακούμε καθημερινά γύρω μας.

Όσο λοιπόν εμείς φροντίζουμε να παρατηρούμε τον γύρω κόσμο και προσπαθούμε να του ταιριάξουμε, ξεχνάμε πως είναι να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Μάλιστα, αρκετοί από εμάς αναπτύσσουμε μηχανισμούς άμυνας ενάντια σε τούτη την παρατήρηση. Όταν κάποιος φίλος ή εχθρός μας πετά στα μούτρα έναν καθρέφτη της ψυχής μας, εμείς αμέσως αμυνόμαστε. Θυμός, νεύρα και άμεση προσβολή είναι τα όπλα μας. Όταν αυτή η "επίθεση" περάσει, κοιτάμε να φτιάξουμε ψηλότερα τείχη, αντί να αναλογιστούμε τους λόγους της διαμάχης. Και πάει λέγοντας. 

Με λίγα λόγια, αποτυγχάνουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας γιατί βαθιά μέσα μας υπάρχουν διαφόρων ειδών κόμπλεξ τα οποία είναι κομμάτι του εαυτού μας, τον οποίο εαυτό προστατεύουμε συνεχώς. Δηλαδή, δεν θέλουμε να κάνουμε αυτοπαρατήρηση γιατί ξέρουμε τι θα βρούμε μέσα μας. Είμαστε συναισθηματικώς κακομαθημένοι.

Ένας άλλος λόγος αποτυχίας της αυτοπαρατήρησης είναι η συνήθεια. Όταν συνηθίζουμε τον φίλο ή το σύντροφο αρχίζουμε να έχουμε τάσεις φυγής από αυτόν / αυτή. Το πως γίνεται αυτό και πως αποτρέπεται είναι θέμα άλλης κουβέντας. Όταν συνηθίσουμε κάποιον, τον θεωρούμε δεδομένο. Δεν επιδιώκουμε την Αγάπη, την υποστήριξη, το σεβασμό, την Ένωση. Επιδιώκουμε τη διαφοροποίηση, τη διαμάχη. Έχουμε χορτάσει. Αυτό είναι ένα κακό που αντιμετωπίζεται, αλλά συνήθως το συνειδητοποιούμε αφού έχει εκφραστεί πλήρως. 

Τελικά, προστατεύουμε τα κόμπλεξ μας σαν ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και ταυτόχρονα φροντίζουμε να εκφράζουμε τα κόμπλεξ αυτά στα άτομα που νομίζουμε ότι έχουν υποχρέωση να τα αντέξουν. Μέγα λάθος. Κανείς δεν έχει υποχρέωση να αποδεχθεί τα κόμπλεξ μας, ούτε καν εμείς. Αντιθέτως, έχουμε υποχρέωση να ξεράσουμε τα άρρωστα κομμάτια της ψυχοσύνθεσης μας και να δοθούμε στον σύντροφο ή φίλο όσο το δυνατόν πιο αγνοί και θετικά προδιατεθειμένοι.

Άλλωστε, αυτό σημαίνει Ένωση. Να φροντίζεις και να εξελίσσεις συνεχώς τον εαυτό σου με σκοπό να προκαλέσεις όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα στη μετάδοση της Αγάπης, του Πάθους και του Έρωτα. 

Κάτι σημαντικό. Άλλο η Αυτοκριτική και άλλο το αυτομαστίγωμα. Ορισμένες φορές τα όρια μεταξύ των δύο εννοιών είναι ασαφή. Χρειάζεται μεγάλη κριτική ικανότητα για να τα διαχωρίσουμε επιτυχώς. Επίσης, όπως είπα στην αρχή, όλα είναι απόρροια και των δυο πλευρών. 

Αυτό είναι το προϊόν της δικής μου Αυτοκριτικής, ελπίζω να βοηθήσει και εσάς!