Let's communicate.


e-mail: ianthedrummerr@yahoo.com

Blog Views

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

"Ρε φίλε, πως μπορώ να καταλάβω αν είμαι ερωτευμένος;"

Αυτή η ανέμελη, άβγαλτη ερώτηση μερικές φορές γεννά ωραίους διαλόγους.




- Ρε φίλε, πως μπορείς να καταλάβεις αν είσαι ερωτευμένος; Εγώ δε μπορώ να το καταλάβω.


- Ερωτευμένος είσαι όταν θες να παλέψεις για την ένωση. Όταν συνειδητά προσπαθείς να δώσεις πράγματα.


- Για παράδειγμα, στην αρχή ήταν διαφορετική η φάση με την κοπέλα μου. Υπήρχε χτυποκάρδι ρε φίλε, αλλά τώρα έχει χαλαρώσει η κατάσταση. Θέλω να είμαι μαζί της και μπορώ να σκεφτώ με πολλή χαρά το μέλλον μου μαζί της. Αλλά δεν είναι αυτό το τρελό που περιγράφουν συνήθως.


- Ρε φίλε δε καταλαβαίνεις ένα πράμα και κανείς δε το καταλαβαίνει. Και με τη θεά Αφροδίτη να τα φτιάξεις θα το νιώσεις αυτό κάποια στιγμή. Πιστεύω ότι ΟΛΗ η ουσία του Έρωτα είναι στη Μάχη. Να μάχεσαι για να ξεπεράσεις τις ανασφάλειές σου, ώστε να δοθείς στη σύντροφο αγνός. Να μάχεσαι κάθε μέρα για να μη τη βαρεθείς, συνειδητά να την Αγαπάς και να το εκδηλώνεις. Εκπλήξεις, μικρές, μεγάλες. Συνέχεια. Όσο το κάνεις, τόσο ερωτεύεσαι και τόσο σε ερωτεύεται. Όπως όλα, έτσι και ο Έρωτας είναι μια μάχη. Μάχη για να επαναδομήσεις τον εαυτό σου και τη σύντροφο σε μια κοινή ψυχή. Μια κοινή οντότητα. Όσες φορές προσπάθησα το παραπάνω και συνειδητά επανερωτεύτηκα την κοπέλα μου ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος του κόσμου. Ζούσα με απόλυτο έλεγχο της ευτυχίας μου. Οι αδελφές ψυχές που λένε υπάρχουν, αλλά δεν είναι έτσι όπως νομίζουν. Όλοι νομίζουν ότι οι αδελφές ψυχές γεννιούνται και κάποια στιγμή συναντιούνται και αλλάζει η ζωή τους. Όχι. Οι αδελφές ψυχές ΔΟΜΟΥΝΤΑΙ μέσα στις υγιείς, ώριμες σχέσεις. Μέσα σε μια υγιή σχέση η ψυχή του ενός και η ψυχή του άλλου σπάνε και ενωποιούνται σε μία. Όπως ακριβώς γίνεται με την αναπαραγωγή / αντιγραφή του DNA. Και να ξέρεις, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΓΑΠΗ. Μη περιμένεις τα συναισθήματα να έρχονται. Δημιούργησέ τα. Κατάλαβες τι λέω; Εγώ αυτά τα λάθη έκανα, μεταξύ άλλων. Εσύ που δε τα΄χεις κάνει ακόμα, μάθε.


- Ναι απόλυτα, αυτό είναι, το λάθος σου κάνω. Περιμένω το συναίσθημα να έρθει από μόνο του. Έτσι το φανταζόμουνα ότι είναι ρε.


- Όχι δεν είναι έτσι. Όπως όλα τα καλά, έτσι και ο Έρωτας θέλει κόπο. Και αφοσίωση. Είναι μια φωτιά, άμα τη βλέπεις να σβήνει, θα πας και θα ρίξεις και άλλη ύλη μέσα. Αυτό που κάνουν οι άνθρωποι στο δυτικό κόσμο σήμερα είναι τρέλα αγνή. Ηλιθιότητα. Ανάβουν τη φωτιά, κάποια στιγμή πιάνει μπόρα, σιγοσβήνει η φωτιά και αυτοί αντί να την προστατεύσουν πάνε και ρίχνουν έναν κουβά νερό από πάνω, πάνε λίγο πιο πέρα και ανάβουν μια άλλη, και άντε πάλι τα ίδια. Οι μπόρες πάντα θα έρχονται και πρέπει να έρχονται, γιατί αλλιώς θα αυτοκτονούσαμε όλοι από τη βαρεμάρα της τελειότητας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να ξεπερνάς μια πρόκληση.


- Αυτό με προβλημάτιζε αρκετά. Είμαι ή δεν είμαι ερωτευμένος; Την Αγαπώ αλλά ποτέ δεν ήταν αυτό το παραμυθένιο που διάβαζα και άκουγα και λέω τι διάολο, δε μπορώ να ερωτευτώ;


- Ποτέ ποτέ; Ή το ένιωθες κάποια στιγμή και μετά χαλάρωσε;


- Στην αρχή ήταν ωραία η φάση. Ξέρεις, είχα το άγχος, το χτυποκάρδι όταν την έβλεπα. Αλλά μετά, κυρίως όταν αρχίσαμε να μένουμε μαζί πέρυσι το Καλοκαίρι, έγινε κάπως συνήθεια. Μετά όταν γύρισα Βόλο και αυτή πήγε πίσω ήταν πολύ ωραία. Άλλαξα παραστάσεις, μου έλειψε, έντονο συναίσθημα! Τώρα πάλι που μένουμε μαζί, σε γενικές γραμμές δεν έχουμε προβλήματα αλλά δεν είναι αυτό το «ουάου!» κατάλαβες;


- Ναι αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να ξεπεραστεί, όχι να υποχωρήσουμε εξ΄αιτίας του. Αφού την Αγαπάς και μπορείς να σκεφτείς το μέλλον σου μαζί της και αυτή το ίδιο και εφόσον δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, κόμπλεξ, ανασφάλειες και άλλοι σοβαροί ή τοξικοί λόγοι, δεν υπάρχει και λόγος να τραπείς σε φυγή. Ξαναλέω, και με την θεά Αφροδίτη ή την Ωραία Ελένη να συγκατοικήσεις θα το νιώσεις αυτό εάν δεν είσαι προετοιμασμένος και ώριμος. Το πρόβλημα δεν είναι της κοπέλας σου, αλλά δικό σου. Κάποια στιγμή θα μένεις στο ίδιο σπίτι με ΤΗ γυναίκα, για χρόνια. Πρέπει να μάθεις να το διαχειρίζεσαι αυτό. Ναι, όταν συγκατοικείς είναι πολύ πιθανό να θεωρήσεις τη σύντροφο δεδομένη. Και να συνηθίσεις και να βαρεθείς. Αλλά η μαγκιά είναι να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να θεωρήσει ότι είναι δεδομένη. Γιατί δεν είναι! Τίποτα δεν είναι δεδομένο, αυτή είναι μια οφθαλμαπάτη που έχουν όλοι οι άνθρωποι. Ούτε η ζωή μας είναι δεδομένη, το μεγαλύτερο λάθος μας είναι ότι φερόμαστε σαν αθάνατα όντα, και αφήνουμε τη Ζωή και την Εξέλιξη στο αύριο. Ενώ το αύριο στην πραγματικότητα δεν υπάρχει! Γιατί όταν έρθει το αύριο, εμείς ξαναονομάζουμε ως «αύριο» την επόμενη ημέρα! Όταν όλα αυτά τα συνειδητοποιήσεις μέσα σου, θα δεις ότι κάθε μέρα θα είναι μια μικρή γιορτή. Μια μεγάλη γιορτή βασικά. Και με τη σύντροφο. Θα τη βλέπεις σαν ένα τέλειο δώρο στο τέλος της ημέρας, θα νιώθεις την τύχη να ξυπνάς με το χαμόγελό της. Θα είσαι ικανός και ευγνώμων που θα μπορείς να λατρεύεις το σώμα και την ψυχή της. Ξύπνα φίλε, δεν είσαι αθάνατος. Κανένας μας δεν είναι. Εκτίμησε αυτούς που σ΄αγαπάνε, δεν θα είναι πάντα εκεί. Και Ζήσε. Και αν συνειδητοποιήσεις αυτό, θα σου λύσει ένα σωρό προβλήματα, όχι μόνο αυτό που συζητάμε. 


- Ναι, χρειάζεται αλλαγή σκέψης. Αλλά 26 χρόνια τώρα έτσι πάει το πρόγραμμα στο κεφάλι μου. Είναι περίεργο και νιώθω λίγο τεμπέλης στο να κάνω τέτοιο πράγμα. Δεν είναι απλό.


- Ε ναι, αλλά άμα μπεις στο χορό και χορέψεις θα δεις ότι είναι ωραίο κιόλας. Το πιο δύσκολο πράμα είναι, μπορεί μερικοί να το λένε και σκοπό ζωής. Να καταλάβεις ότι το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα.


- Ναι σωστά, αλλά πρέπει να το χώσω στο κεφάλι μου πρώτα. Αυτή η κουβέντα είναι μια καλή αρχή.


- Και αφού το χώσεις πρέπει να το κρατήσεις και εκεί!


Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Ο "άστεγος"

Βράδυ, γύρω στις 4 τα ξημερώματα, ανηφόριζα τον μικρό δρόμο πίσω από το Αρχαίο Ωδείο, στην Πάτρα, για να πάω σπίτι μου. Απολάμβανα, καθώς περπατούσα, την ουράνια θέα, όση επιβίωνε ενάντια στη φωτορύπανση της μεγαλούπολης. Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω έναν άνθρωπο να ξεπετάγεται από τη γωνία του Ωδείου και να πλησιάζει. Άμεσα σπεύδω να τον παρατηρήσω για να δω με τι έχω να κάνω. Χαλάρωσα καθώς η ενδυμασία του έμοιαζε με αστέγου και αυτοί οι άνθρωποι είναι αγνοί τις περισσότερες φορές. Ήταν γύρω στα εξήντα. Επίσης, κατάλαβα τι ήθελε πριν καν μου μιλήσει, μου το΄πε το βλέμμα του. Ήθελε βοήθεια. Δίπλα του δύο τεράστιοι σάκοι και πολλές σακούλες με ρούχα. Με ύφος αγανακτισμένο και σα να περίμενε την άρνησή μου μου λέει «Ρε παλικάρι μπορείς να με βοηθήσεις, πηγαίνω προς τα πάνω..» Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτησή του κρατούσα στα χέρια μου όλες τις σακούλες και τον έναν σάκο και του λέω να ξεκινήσουμε. Η αγανάκτησή του ξεχείλιζε και ήθελα να τον βοηθήσω και ήμουν σίγουρος ότι θα άκουγα μια – δυο ενδιαφέρουσες κουβέντες.  Με ρωτάει το όνομά μου, του το λέω. Και τότε ρωτάω το δικό του. «Τι να το κάνεις το όνομά μου, καλό μου παιδί. Ένας άνθρωπος είμαι.» Καθώς ανηφορίζαμε, όσο μιλούσε ή μάλλον λαλούσε κάπου μεταξύ της ομιλίας και της κραυγής, εγώ τον παρατηρούσα κοφτά. Δεν έμοιαζε άστεγος, όσο τον κοιτούσα μου έμοιαζε σαν χαμένος, σα να μην είχε συνηθίσει την κοινωνία ή την πόλη. «Περπατάω από την Αγία Σοφία, ένας πούστης δεν δέχθηκε να με βοηθήσει, να με βάλει στο αμάξι του, γαμώ τα σπίτια τους, και για τους περισσότερους είμαι στο δρόμο τους.» Του είπα ότι σα λαός χάνουμε την αλληλεγγύη μας και το φιλότιμο, ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Συμφώνησε και συνέχισε «Εγώ αν είχα αυτοκίνητο, όχι μέχρι την Αρόη, μέχρι την Καλαμάτα κάτω θα τους πήγαινα τους βρωμιάρηδες. Δε σε βοηθάνε ρε, να σε δούνε να πεθαίνεις κάτω, δε θα σε βοηθήσουν!» Μέχρι τότε είχα συνειδητοποιήσει ότι περισσότερο ήθελε να μιλήσει, παρά να ακούσει, οπότε τον άφηνα να εκφραστεί ενώ προχωρούσαμε παρέα. «Μιλούσα τις προάλλες με έναν πιτσιρικά, στην ηλικία σου πρέπει να ήταν και μου είπε πως οι περισσότεροι κάνουν πως φοβούνται για να μη σε φορτωθούν. Πρόσεχε, κάνουν πως φοβούνται, δεν φοβούνται!» Δυσκολεύτηκα να συμμεριστώ την άποψη του πιτσιρικά. «Λες και είμαι κανένας δολοφόνος, λες και έχω σκοτώσει άνθρωπο, άμα είχα σκοτώσει άνθρωπο θα ήμουν έξω από τη φυλακή;» Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι είχε ακριβώς την ανάγκη να με πείσει ότι δεν έχει βγει από τη φυλακή. Μου μπήκε κατ΄ευθείαν η πεποίθηση ότι μόλις βγήκε από τη φυλακή, άλλωστε το παρουσιαστικό του, το χαμένο του βλέμμα και οι σακούλες με τα ρούχα μου το μαρτυρούσαν. Δεν αναστατώθηκα, αντιθέτως μου φάνηκε πολύ αστεία η προσπάθειά του να με πείσει για κάτι με τον τρόπο που προτιμούν συνήθως τα μικρά παιδιά. «Έλα μεταξύ μας» του λέω «σήμερα βγήκες από τη φυλακή.» Και μου απαντάει κάπως απογοητευμένος που τον ανακάλυψα «Ε ναι αδερφέ μου». Του λέω «Ό,τι πέρασε, πέρασε, τώρα τραβάς τον δρόμο σου μακριά από εκείνα που σε στείλανε εκεί και μην αφήνεσαι ποτέ στη βοήθεια των άλλων, πάντα να προσπαθείς μόνος και αν έρθει βοήθεια καλώς, αν όχι θα τα βγάλεις πέρα μόνος.» Μου φάνηκε περίεργο που ενώ είχε κάνει φυλακή, ακόμη φαινότανε σα να μην ήξερε τη σκατίλα των άβουλων μαζών. Τότε κάπως ηρέμησε, ρώτησε για εμένα, δίνοντάς μου άλλο όνομα της προτίμησής του, του έλεγα για εμένα. Τότε ένα αυτοκίνητο έφτασε πίσω μας, ένας πιτσιρικάς με την κοπέλα του. Τους σταματά τότε ο τύπος και τους ρώτησε αν μπορούν να τον πάρουν όσο πάνε. Ο πιτσιρικάς μας κοίταγε με ένα βλέμμα αγνής αναποφασιστικότητας, εγώ του έκλεισα το μάτι γέρνοντας το κεφάλι μου προς τον τύπο, δείχνοντάς του ότι ο τύπος είναι εντάξει. Τουλάχιστον σε εμένα. Δέχθηκε και ο τύπος μπήκε με τα πράγματά του στο αμάξι, τότε μου πρόσφεραν και εμένα μια θέση, τους είπα ότι σε δυο δρόμους φτάνω στο σπίτι μου, τους ευχαρίστησα και τους καληνύχτισα. Ο τύπος με ευχαρίστησε εγκάρδια και αυτή τη φορά με αποκάλεσε με το όνομά μου. 

Αυτή η ιστορία μου έδωσε αρκετά μηνύματα ως προς το πως πρέπει να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας. Σαν συνανθρώπους. Όχι σαν ανταγωνιστές, ούτε σαν ιόυς ή μικρόβια. Πολλοί άνθρωποι έχουν αντίληψη και είναι έξυπνοι, παρ΄όλα αυτά είναι τελείως ανίκανοι να εκφράσουν αυτή την εξυπνάδα και την ενέργειά τους γιατί ακριβώς είναι μισάνθρωποι. Και ικανοποιούνται με την κριτική. Ικανοποιούνται με το να ξέρουν και να περιγράφουν την «αλήθεια» αλλά ποτέ μα ποτέ δε θα κάνουν κάτι ουσιώδες γιατί το μυαλό τους και τα χέρια τους είναι παγιδευμένα από τον ελιτισμό τους. Φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι στην πρώτη συλλογικότητα που θα βρούμε μπροστά μας θα πάμε να συμμετάσχουμε. Τις περισσότερες φορές οι συλλογικότητες αποκτούν τόση ομόνοια που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους σαν μονάδα, και μάλιστα μονάδα με τα ανθυγιεινά χαρακτηριστικά του ελιτισμού. Είναι αστείο αλλά και αξιολύπητο. Πρέπει να εμπλακούμε στη Θεραπεία της Κοινωνίας και της Φύσης με θετική προδιάθεση και αυτοσεβασμό. Και όπου βλέπουμε πολλή βλακεία, μακριά. Λίγη βλακεία υπάρχει παντού. Με θετική προδιάθεση, αυτοσεβασμό και συνείδηση, όλα θα πάνε καλά.