Let's communicate.


e-mail: ianthedrummerr@yahoo.com

Blog Views

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Θέρος και γη

Το δέρμα καίει και ροδίζει κάτω από τον μεσογειακό ήλιο,
η τύχη μας χαμογέλασε και ζούμε κάτω από το Πήλιο. 
Τα πλατάνια του, οι ελιές, τα κύματα και οι πηγές,
αέναη συντροφιά στης ανθρώπινης ύπαρξης τις πτυχές.
Με δροσιά και κούραση το βουνό μας έχει ταΐσει,
τόσο τους αρχαίους όσο και τους θεούς τους έχει ζήσει,
οι αντάρτες στα σπλάχνα του, άρματα για μας έχουνε κρύψει,
και οι χίπηδες εδώ την ελευθερία για λίγο έχουν αγγίξει.

Ο Παγασητικός προστάτης των παράκτιων θνητών φαντάζει.
Με το Τρίκερι απ΄τη μια και το Αχίλλειο από την άλλη,
η αγκαλιά του κόλπου με άλλου τόπου δε μοιάζει.
Εδώ, η θάλασσα κι η γη ατέρμονη θαρρείς πως κάνουν πάλη.
Η νήσος Σκιάθος φτωχομάνα μα και κοσμοπολίτικη,
της Σκοπέλου τα δάση γαλήνη εμπνέουν αγιορείτικη.
Η Αλόννησος πατρίδα της άγριας και ελεύθερης ζωής.
Στις νήσους των Μαγνήτων σε καλώ να αφεθείς. 

Το θέρος δίχως τη γη μου δεν μπορεί να κάνει,
για αυτό το λόγο άλλωστε εδώ βρίσκεται πάλι.
Η θέρμη των ημερών μέσα μου επωάζει
τους σπόρους της δράσης και της ευδαιμονίας. 
Ως αρχαίος, μέσα από τη φύση, τους θεούς μου κάνω χάζι.
Ως Μάγνης ιθαγενής με την ιδέα φλερτάρω της καλοζωίας,
ως αντάρτης πολιτισμικός δεδομένα εισάγω νέα,
μπορεί η μιζέρια τώρα να σε τυραννά, μα η Ζωή είναι Ωραία.


Προσθήκη λεζάντας




Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Σύντομη κριτική στη συνέντευξη Τσίπρα (14.7)

Δηλώσεις κλειδιά από τη συνέντευξη Τσίπρα:

- Για την έξοδο από το ευρώ: Ζήτησα ανάλυση και τις επιπτώσεις και είδα πως αυτό δεν μπορεί να αποτελεί εναλλακτική. Όμως και εγώ δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου την έξοδο από το ευρώ. 


- Δεν μπορώ να δεχτώ πως η Ευρώπη ανήκει στο Σόιμπλε και έδωσα όλη μου τη δύναμη για αυτό. Σχέδιο Β δεν υπάρχει. Η άτακτη χρεοκοπία δεν ευνοεί κανένα. Το Σχέδιο Β ήταν το σχέδιο Σόιμπλε. 


- Υπερτιμήσαμε τη δύναμη του δίκιου και της ισχύος του λαού. Οι εταίροι μας μάς δείχνουν ότι στις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα δεν έχουν σημασία οι εκλογές. Στη ζωή και στην πολιτική, πρέπει να παίρνεις ρίσκο. Και να παραδέχεσαι την ήττα σου, όταν έρχεται.


- Μπορείτε να με κατηγορήσετε για αυταπάτες, πως η Δημοκρατία μπορεί να κερδίσει, αλλά όχι ότι είπα ψέματα. 


Αγαπητέ Τσίπρα, όπως έγραψε και κάποιος στο Twitter: "Σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ, έπρεπε να υπάρχει όπως το σχέδιο αντιμετώπισης σεισμών." Τόσο αυτονόητο έπρεπε να είναι. Και αποτελεί τεράστιο τακτικό λάθος η μη σύνταξη και ανάλυσή του. Όσο και να θες να "σώσεις" και να εκδημοκρατίσεις την Ευρώπη, δεν είναι αυτός ο σκοπός σου. Ο σκοπός σου ως Έλληνας πρωθυπουργός είναι το συμφέρον του λαού. Και ειδικά αυτών που έχουν πληγεί από τα δύο προηγούμενα Μνημόνια. Και φυσικά αυτό περνά μέσα από το εθνικό νόμισμα, την εγχώρια παραγωγή και την αυτοδιαχείριση αυτού του τόπου. Πλέον, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι ούτε και εσύ θα έχεις αυταπάτες γύρω από αυτό.


Όχι, στην πολιτική δεν παίρνεις ρίσκα. Γιατί το ρίσκο, εκτός από τον κώλο σου, μπορεί να βλάψει, ακόμη και να σκοτώσει, εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Ρίσκα παίρνεις στο Τζόγο, και οπουδήποτε αλλού, αλλά όχι στην Πολιτική. Στην Πολιτική αναλύεις και αποφασίζεις. Δεν ρισκάρεις τις ζωές ανθρώπων, δεν τζογάρεις παρέα με νταβατζήδες και σίγουρα δεν μπλοφάρεις έξοδο από το ευρώ, δημιουργώντας αυταπάτες αξιοπρέπειας σε έναν λαό που υπόκειται σε γενοκτονία. 


Όταν ο ένας έχει ως όπλο το δίκαιο και ο άλλος την ικανότητα ή μη επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού, τότε είναι ξεκάθαρο ποιος θα κερδίσει. Δεν ζεις σε παραμύθι. Το όπλο της όσο το δυνατόν πιο ομαλής εξόδου από το ευρώ και της μονομερούς καταγγελίας του χρέους και του μνημονίου σου το πρόσφερε ο λαός απλόχερα. Οι περισσότεροι ήμασταν έτοιμοι. Μόνο οι ραγιάδες δεν ήταν.


Σε κατηγορώ, όχι επειδή έχασες. Αλλά επειδή έχασες λόγω καλής πίστης προς τους "εταίρους", λόγω ατιμωρησίας των βοθροκάναλων και των παπαγάλων και λόγω φόβου αντιμετώπισης των ρεαλιστικών επιλογών. Ο φόβος τελικά, δε λύγισε το λαό, αλλά λύγισε εσένα. Είχες όντως την ικανότητα και τους συσχετισμούς, ακόμη και με δυσκολίες, να επαναφέρεις τη χώρα στη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια και την αυτοκυριαρχία. Ηττήθηκες επειδή είχες αυταπάτες. Ηττήθηκες επειδή επέλεξες να ηττηθείς.  


Ο λαός όμως δεν θα απολέσει την Ελπίδα που εσύ του έδωσες. Μπορεί όμως, να μην είσαι πια κομμάτι αυτής της Ελπίδας.

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Διαπραγμάτευση: Γιατί ηττήθηκε ο λαός;

Σε κάθε μάχη, χαμένη ή κερδισμένη, οφείλεις να εντοπίσεις τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία οδήγησαν στην τελική έκβαση.

Λοιπόν, τι είναι αυτό που κόλλησε την κυβέρνηση Τσίπρα στον τοίχο; Και μάλιστα στημένη στα τέσσερα, όπως ακριβώς και οι προηγούμενες κυβερνήσεις;


Υπάρχει η άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά αλλά και για αρκετούς μήνες εντός της διαπραγμάτευσης, έπιασε με ακρίβεια τον παλμό του λαού. Συμφωνώ απόλυτα. Τούτο άλλωστε τον οδήγησε στην εξουσία. Μια εξουσία πλήρως υποταγμένη σε ξένα κέντρα που όμως είχε τη ρεαλιστική πιθανότητα να ανεξαρτητοποιηθεί. Το γεγονός όμως αυτό δεν είναι απαραιτήτως καλό από μόνο του.


Και αυτό γιατί ο λαός είχε αυταπάτες ως προς την ευρωπαϊκή ιδέα. Με εξαίρεση τους φασίστες της Χρυσής Αυγής (και αυτοί με εκλάμψεις "ποταμίσιου" ευρωπαϊσμού), το Κομμουνιστικό Κόμμα, την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και την παραδοσιακή αναρχία, η υπόλοιπη κοινωνία πίστεψε ότι οι εταίροι μπορούν να κάνουν πίσω και ότι η Ευρώπη μπορεί να εκδημοκρατιστεί καθώς και να επιτευχθεί μια συμφωνία δίχως ίχνος υφεσιακών μέτρων, κάτι που θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να εφαρμόσει το περίφημο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Αυτή η αυταπάτη μεταφέρθηκε σύσσωμη στο κυβερνητικό και διαπραγματευτικό επιτελείο. Και εκεί ακριβώς ήταν η αρχή της ήττας.


Η αυταπάτη όμως έχει ρεαλιστικές βάσεις. Δεν είναι εντελώς ρομαντική. Και αυτό είναι ακόμη χειρότερο καθώς αυτή ακριβώς η αίσθηση πραγμάτωσης του εκδημοκρατισμού της Ευρώπης έγινε το σκληρό ναρκωτικό που σκότωσε τελικά την Ελληνική κυβέρνηση. Το ότι η Ευρώπη και ιδιαιτέρως η διαπραγμάτευση δεν είναι ένα γραμμικό και παραδοσιακό στρατόπεδο όπου στη μια πλευρά βρίσκεται η αγουροξυπνημένη Ελλάδα και από την άλλη η κακιά, φασιστική Ευρώπη, αποδεικνύεται από τα κονταροχτυπήματα μεταξύ Αμερικάνων και Γερμανών μέσω του ΔΝΤ, Ρέντσι - Μέρκελ, Ντράγκι - Σόιμπλε και πάει λέγοντας.


Το μέγιστο τακτικό λάθος της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας δεν είναι άλλο από την υποτίμηση του βαθμού ολοκλήρωσης της Γερμανικής ηγεμονίας επί της Ευρωζώνης. Ο Τσίπρας προσπάθησε να σώσει την Ευρώπη ενώ εκείνη δε του το ζήτησε ποτέ.


Κάποια στιγμή άρχισε να γίνεται αισθητό το βάρος αυτής της ηγεμονίας. Τα τελεσίγραφα έφθαναν στο Μαξίμου το ένα μετά το άλλο, τα νταούλια και οι ζουρνάδες σίγησαν και η σφαλιάρα που έφαγε η συγκυβέρνηση έπρεπε να την έχει βγάλει από τούτη την αυταπάτη και τη μάταιη επιχείρηση διάσωσης των λαών της Ευρώπης. Με το ζόρι παντρειά δε γίνεται άλλωστε. Με το ζόρι, μόνο ο βιασμός επιτυγχάνεται.


Τότε, η κυβέρνηση έδειξε να ξυπνάει. Και εκεί είναι που η λάθος τακτική αρχίζει να μετατρέπεται σε προδοσία. Ο Τσίπρας άρχισε να διαμηνύει στα διεθνή φόρα ότι "οι Έλληνες είναι καλοί με τις φουρτούνες και δεν θα φοβηθούν να ανοιχτούν σε άγνωστες θάλασσες για να βρουν νέα ασφαλή λιμάνια", ο Λαφαζάνης προσέγγισε τη Μόσχα για φυσικό αέριο και το Καράκας για φθηνό πετρέλαιο. Αποκορύφωμα ήταν η κήρυξη δημοψηφίσματος και ο επικός λόγος Τσίπρα στο Σύνταγμα, μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.


Η προδοσία έγκειται στο ότι όλα αυτά ήταν μια τεράστια και χυδαία μπλόφα προς τους δανειστές η οποία συγχρόνως γέννησε στα μυαλά των Ελλήνων την ιδέα της ηρωικής και αξιοπρεπούς εξόδου από τη Γερμανική κλίκα. Δηλαδή οι Έλληνες, από την αυταπάτη της διάσωσης της Ευρώπης σύρθηκαν στην αυταπάτη της εθνικής ανεξαρτησίας. Φυσικά, το δεύτερο ενδεχόμενο δεν είναι αυταπάτη de facto αλλά ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά στα σχέδια της κυβέρνησης, ενώ στα μυαλά των ανθρώπων αυτή η ιδέα άνθησε και μάλιστα φάνταζε πιο κοντά από ποτέ.


Καταλήξαμε τελικά στη στιγμή όπου η Γερμανία απαίτησε πλήρη υποταγή ή έξοδο. Και ενώ φαινομενικά αυτό φάνταζε εύκολη επιλογή προς έξοδο για την Ελλάδα, στην πραγματικότητα ήταν εύκολη και άμεση επιλογή προς υποταγή καθώς η Ελλάδα δεν έκανε ποτέ τίποτα για να προετοιμάσει το έδαφος για ένα Grexit. Και τούτο αποδεικνύει την πλήρη ανικανότητα της κυβέρνησης διότι απλούστατα υπήρχε όλος ο χρόνος και η όρεξη από τρίτους, προκειμένου να πραγματοποιηθεί με τους καλύτερους όρους μια επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα και ανασυγκρότηση της εγχώριας παραγωγής. Και φυσικά, όταν οι ξένοι αναλυτές διατυμπάνιζαν ότι ο Τσίπρας έχει ήδη νικήσει τη Μέρκελ γιατί εννοεί το Grexit, είχανε πέσει θύματα στη μπλόφα, όπως ακριβώς και ο ελληνικός λαός.


Η μπλόφα αποκαλύφθηκε τόσο στους αποικιοκράτες όσο και στον λαό, η κυβέρνηση χάνει και την παραμικρή διαπραγματευτική ισχύ καθώς και τη συμπαγέστατη στήριξη του λαού. Ο Τσίπρας από ήρωας μετατράπηκε όχι απλά σε μια από τα ίδια, αλλά κάτι χειρότερο καθώς έπαιξε με τον χείριστο τρόπο με το λαό. Τουλάχιστον, οι προηγούμενοι χρησιμοποιούσαν την τρομοκρατία, ο Τσίπρας τάισε τις μάζες ψευδαισθήσεις ελευθερίας και αξιοπρέπειας.


Τελικά;


Η καχυποψία επαληθεύτηκε. Η γραμμή του αντιευρωπαϊκού μετώπου επικράτησε πανηγυρικά. Οι Συριζαίοι είτε κρύβονται, είτε γίνονται νεοΠασόκοι που μιλούν για σταθερότητα και εθνική ομοψυχία. Ο λαός μουδιασμένος και άβουλος, και το χειρότερο, δυσκίνητος. Εάν στο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηγεμονεύσει η μερίδα που τάσσεται υπέρ της προετοιμασίας και πραγματοποίησης ενός Grexit, τότε οδεύουμε ολοταχώς προς ένα τρίτο υφεσιακό και θανατηφόρο μνημόνιο, που θεωρώ σχεδόν σίγουρο. Πλέον, η κατάσταση έχει εξελιχθεί σε περίπτωση win - win για τους αποικιοκράτες, καθώς είτε θα ολοκληρωθεί μια πολιτική ήττα για την αριστερά και τους Έλληνες, είτε θα διαμορφωθεί ένα άτακτο και χαοτικό Grexit, με ύφος παραδειγματικό προς την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Γαλλία. Η κυβέρνηση ποτέ δε θεώρησε σοβαρά τη μόνη αξιοπρεπή και με προοπτική πορεία της χωράς, την προοπτική της οργανωμένης εξόδου. Εάν το είχε κάνει, θα το είχε πραγματοποιήσει εύκολα και θα μιλούσαμε για λαϊκή κυριαρχία.


Διακρίνω όμως κάτι θετικό από όλο αυτό. Η αυταπάτη ανεξαρτησίας που σέρβιρε ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε τις τελευταίες μέρες σε προϋποθέσεις για τη σύσταση ενός σταθερού αντιευρωπαϊκού μετώπου το οποίο θέτει ξεκάθαρα ζήτημα επιστροφής σε εθνικό νόμισμα και ευρύτερης επιστροφής στην αυτοκυριαρχία και αυτοδιαχείριση αυτού του τόπου. Φυσικά, αυτό το μέτωπο υπάρχει εδώ και χρόνια, τώρα αναδύεται η ευκαιρία να γίνει μαζικό και να ηγηθεί των λαϊκών αγώνων στους δρόμους.


Άραγε, υπάρχει Αριστερά μετά τη Βουλή;

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Το ποδήλατο και η ζωή.

Τι θα ήταν το καλοκαίρι χωρίς ποδήλατο; Χωρίς ανηφόρες που σου κλέβουν τις ανάσες προτού εκείνες καλά καλά γεννηθούν και χωρίς κατηφόρες που κάνουν τα μάτια να δακρύζουν;

Κάθε αθάνατο παιδί έχει την ανάγκη να βιώσει την ένταση της κίνησης, καθημερινά. Πόσο μάλλον μέσα στο κατακαλόκαιρο. Πολλοί το βγάζουν σε γυμναστήρια ή κάνοντας κύκλους γύρω από οπτικά αδιάφορα περιβάλλοντα. Υπάρχουν και οι άλλοι που δε τους αρκεί απλά να ευχαριστήσουν το σώμα τους αλλά και την ψυχή τους. Έτσι λοιπόν παίρνουν τα βουνά και τα λαγκάδια, είτε τρέχοντας, είτε ποδηλατώντας. Και η ουσία ξεκινά.


Χθες λοιπόν, βίωσα μια πολύ έντονη διαδρομή, τα είχε όλα. Και τελικά, δε μπόρεσα παρά να συγκρίνω τις ανηφόρες, κατηφόρες και ισάδια της με τις αντίστοιχες πορείες που προσφέρει η ζωή μέσα στα χρόνια.


Ας ξεκινήσω από τα απλά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και ψυχικά κουραστικό από ένα υπερβολικά μακρύ ισάδι. Κατά τη διάρκειά του, σχεδόν τίποτα δε συμβαίνει. Το συνηθίζεις πριν καν το καβαλήσεις αλλά με το που το δεις. Όσο το ισάδι διαρκεί το σώμα ούτε προσπαθεί, ούτε ξεκουράζεται στο μέγιστο δυνατό. Υπάρχει όμως κάτι που για τους περισσότερους ανθρώπους κάνει αυτήν την πορεία ακαταμάχητη και προτιμάται κατά κόρον, τόσο στις φυσικές διαδρομές του καλοκαιριού, όσο και στις συμβολικές διαδρομές της ζωής. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν είναι άλλο από τη φαινομενική ασφάλεια, τη ρουτίνα. Ο ποδηλάτης της ζωής νομίζει ότι όταν τίποτα δε συμβαίνει, τίποτα δεν αλλάζει και άρα εσφαλμένα θεωρεί ότι αυτό που έχει χτίσει είναι ασφαλές. Δεν γνωρίζει φυσικά ότι "για να ακολουθήσεις τους ρυθμούς της ζωής πρέπει να τρέχεις και για να πάρεις την όποια κατάσταση στα χέρια σου πρέπει να τρέχεις ακόμη γρηγορότερα". Η αδράνεια είναι κολλητή της παρακμής και όχι της ασφάλειας. Φυσικά, δεν φαντάζει τίποτα πιο ανακουφιστικό από μια πλατιά ευθεία όταν εκείνη όμως έρχεται μετά από ανηφοριά. Σου επιτρέπει τόσο να ξεκουραστείς όσο και να απολαύσεις τη θέα, να την παρατηρήσεις, ένα δώρο πολύ σημαντικό. Φρόντισε λοιπόν να ντύσεις τα ισάδια σου με ανηφόρες και κατηφόρες.


Ανηφοριές. Οι περισσότεροι θα ηττηθούν με το που τις δουν. Θα προτιμήσουν στροφή 180 μοιρών αντί να προσπαθήσουν να τις τιθασεύσουν. Ομολογώ ότι όταν μια απότομη και διαρκής ανωμεριά θεαθεί το ηθικό πέφτει στα τάρταρα. Ακαριαία σχεδόν σε πλημμυρίζουν σκέψεις φυγής και υποταγής. Εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να επαναφέρεις τον εαυτό σου σε μια μαχητική νοοτροπία και να τον ταΐσεις πείσμα. Κάθε ανηφόρα έχει την κερκόπορτα της, τον τρόπο της. Για να την ξεπεράσεις οφείλεις πρώτα να τη μάθεις. Να εντοπίζεις τις αλλαγές στην κλίση της και σε συνδυασμό με τα ενεργειακά σου αποθέματα να προσαρμόσεις την κατάλληλη ταχύτητα. Πολύ μεγάλη ταχύτητα θα κάνει τη συνέχεια αδύνατη καθώς μια πεταλιά θα ρουφήξει όλη σου την ενέργεια, ενώ πολύ μικρή ταχύτητα θα δημιουργήσει δυσαρμονία ανάμεσα στον ρυθμό της κίνησης και της αναπνοής με αποτέλεσμα να στερέψεις άμεσα. Η κατάλληλη αντίσταση θα σου προσφέρει αρκετή δύναμη ώστε να ολοκληρώσεις την πεταλιά ενώ η ανάσα που θα έρθει την κατάλληλη στιγμή θα σου δώσει εκ νέου ικανότητα να συνεχίσεις. Και αφού πας με τα νερά της και φτάσεις στην κορυφή της, τότε σου προσφέρονται δύο δώρα. Αρχικά, η θέα. Έχεις λίγο χρόνο να βιώσεις και να συμμετάσχεις στην προσφερόμενη ομορφιά. Και έπειτα συνήθως ακολουθεί το μεγαλύτερο δώρο, η κατηφόρα.


Δε χρειάζεται να αναλύσω ιδιαίτερα την κατηφόρα. Πλήρης ξεκούραση, σωματική και ψυχική και ταυτόχρονα μέγιστη ταχύτητα, δηλαδή μέγιστη και ταχεία πρόοδος. Τότε είναι που ανταμείβεσαι πλήρως από το σύνολο της διαδρομής, ο αέρας που χτυπά το πρόσωπό σου σε ανανεώνει και όσο αυξάνει η ταχύτητα το ίδιο κάνει και η αδρεναλίνη. Είναι η στιγμή που ο δρόμος σε πάει μόνος του, εσύ απλά απολαμβάνεις. Ακόμη απορώ με εκείνους που διασχίζουν τις κατηφόρες πιέζοντας συνεχώς το φρένο. Μετατρέπουν όλη την προηγούμενη διαδρομή σε δώρον άδωρον. Αυτό προκύπτει από την εσφαλμένη συνεχή προσκόλληση στην ασφάλεια, θυσιάζοντας φυσικά την εξέλιξη. Δεν είναι λίγες οι φορές που η εξέλιξη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το συναίσθημα της ανασφάλειας και του ρίσκου. Φυσικά, κατά τη βίωση της κατηφόρας οφείλεις να έχεις τη συγκέντρωσή σου συνεχώς σε αυτή γιατί έστω και μια μικρή αφαίρεση μπορεί να σε τραυματίσει σοβαρά. Δεν πρέπει να παρατηρήσεις τη γύρω ομορφιά ούτε για λίγο. Αυτό είναι προνόμιο που προσφέρουν οι κορυφές και οι ευθείες. Τούτο μεταφράζεται ως η προσήλωση που πρέπει να δείχνεις κάθε φορά που οι εξελίξεις στη ζωή σου τρέχουν πολύ γρήγορα και φυσικά να μην υποτιμάς καταστάσεις γιατί μια ενδεχόμενη αποτυχία λόγω απροσεξίας ή αλαζονείας είναι πάντα εξευτελιστική.


Τελικά, βλέπεις ότι κάθε διαδρομή έχει τη γλύκα της. Κάθε διαδρομή εμπεριέχει και τις τρεις μορφές που περιγράφω παραπάνω. Όταν γνωρίζεις που βρίσκεσαι και που επιθυμείς να βρίσκεσαι, αυτομάτως δημιουργείται μπροστά σου ένα σύνολο δυνητικών διαδρομών, η κάθε μια με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Οφείλεις απλά να επιλέξεις εκείνη που σου ταιριάζει περισσότερο. Όταν δεν έχεις ιδέα ποιος είσαι και που πας, τότε θα χαράξεις τις δικές σου πορείες. Πρέπει όμως να μην αφεθείς στις εύκολες και χαμηλού ρίσκου διαδρομές γιατί το πιο πιθανό είναι να κάνεις έναν μεγάλο, ανούσιο κύκλο και να πας από εκεί που ήρθες. Ίσως βέβαια από την άλλη, ο ανούσιος αυτός κύκλος να σου δώσει την αυτογνωσία ώστε να εκτιμήσεις ορισμένες καταστάσεις και να πορευθείς στο μέλλον σε πιο ουσιαστικές επιλογές.  Γιατί όπως λέει και ο σοφός "κανένας" από τους Ιππείς της Πύλου: "Άμα δε ξέρεις που πας, γύρνα πίσω!"





Καλόν δρόμο!






Παρασκευή 3 Ιουλίου 2015

Δημοψήφισμα: Προς τους "Όχι Γιάννη, Γιαννάκηδες"

Το άρθρο δεν είναι πολιτικό, αλλά εστιάζει στα ψυχολογικά αίτια της αποχής από το δημοψήφισμα.

Ειλικρινά, πίστευα ότι στην παρούσα συγκυρία δεν θα χρειαζόταν καν να μπω σε αυτόν τον κόπο, αλλά να που έσφαλα.


Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τα γιουσουφάκια του ΝΑΙ. Αυτοί οι άνθρωποι είτε έχουν εικοσάμετρα κότερα, καθώς οι πρόγονοί τους ήταν άριστοι υπηρέτες των εκάστοτε ψυχασθενών κατακτητών και ήταν εξίσου άριστοι στο να στέλνουν τους "μη κανονικούς", μη "φιλήσυχους" γείτονες τους στο απόσπασμα ή απλά ο μπαμπάς τους έμαθε να εκμεταλλεύεται άψογα το τρύπιο αυτό σύστημα των προηγούμενων δεκαετιών και τώρα ζορίζονται καθώς οι τρύπες αυτές ναι μεν δεν κλείνουν αλλά μικραίνουν με αποτέλεσμα να μη τους χωράνε όλους, είτε πρόκειται για φτωχόπαιδα που δεν συνειδητοποίησαν ποτέ ότι είναι τα άβουλα, χορτάτα πρόβατα σε ένα λιβάδι που για τα παιδιά τους θα έχει μετατραπεί σε ένα βιτσιόζικο σφαγείο με βιτρίνες, ώστε να το βλέπουν οι άρρωστοι θεσμοί και να εκσπερματώνουν.


Εδώ θα ασχοληθώ με εκείνους τους "όλοι ίδιοι είναι μαν", τους "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα", τους "όχι Γιάννης, Γιαννάκης" και τους "άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς".


Σε καταλαβαίνω αγαπητέ, έχεις ψυχολογικό πρόβλημα με τα κόμματα και φοβάσαι ότι από την κάλπη θα αναδυθούν τα τέρατα του κομματοσκυλισμού και του νεοελληνισμού και θα σε σύρουν σε μια ζωή πελατείας και υποταγής. Το έχω και εγώ αυτό το πρόβλημα, όποτε βρίσκομαι περιτριγυρισμένος από νεολαίες κομμάτων, συντρόφους στεκιών και γενικά οτιδήποτε λειτουργεί ως αγέλη ή κλίκα, με πιάνει άμεσα μια τάση και ανάγκη να διαφοροποιηθώ και να δείξω ότι δεν είμαι ίδιος. Πρόκειται για ψυχολογικό πρόβλημα και λιγότερο για πολιτική στάση η οποία έχει εξαχθεί από τη λογική.


Παρόλα αυτά θα με βρεις όλο τριγύρω τους να τους σπάω και να μου σπαν τα νεύρα, αλλά τελικά θα δημιουργηθούν ουσιαστικές κουβέντες με αγνή επιχειρηματολογία αντί για αράδιασμα παρωχημένων ατακών. Επίσης, όποτε βρω κάλπη θα φροντίσω να πετάξω μέσα της το χαρτί μου, το οποίο μπορεί να έχει ζωγραφισμένες πούτσες, να αγκαλιάζει ένα σαλάμι αέρος ή και να περιέχει ένα καθαρό, ακέραιο ψηφοδέλτιο. Η ζωή αλλάζει και η ρόδα γυρνάει, το ίδιο και η στάση μου και η αντίδρασή μου απέναντι στα γεγονότα. Ακόμη, έχω χαμηλά στάνταρντς, δεν περιμένω να συμφωνώ πλήρως με το ψηφοδέλτιο που θα στηρίξω, δε γίνεται άλλωστε, αφού πάντα θα φροντίσω κάτι να μου βρωμάει. Αλλά θα στηρίξω αυτό που είναι λίγο πιο κοντά, στρατηγική ονομάζεται αυτό και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιερή έννοια της Πολιτικής, της ενασχόλησης δηλαδή με τα κοινά.


Είμαι ζωντανό παράδειγμα λοιπόν, ότι το ψυχολογικό σου αυτό πρόβλημα, ο ελιτισμός σου, η κακομαθησιά σου, δεν είναι ο ουσιαστικός λόγος που την Κυριακή και κάθε Κυριακή εσύ θα φοράς το ύφος του ξερόλα, αυτού που έχει αναλύσει την Πολιτική στο μέγιστο δυνατό επίπεδο και θα απέχεις. Ξύπνα κομπλεξικέ μου άνθρωπε, δεν τα ξέρεις και δεν θα τα ξέρεις ποτέ όλα, όσο η γνώση σου αποφασίζει για τις απόψεις σου, τόσο αποφασίζει η άγνοιά σου και άλλο τόσο η ανάγκη σου του να φανείς σπουδαίος.


Αφού λοιπόν εγώ την Κυριακή θα ρίχνω το ΟΧΙ μου, τότε θεωρητικά μπορείς και εσύ. Το πρόβλημα επομένως έγκειται αλλού, κάπου βαθύτερα στον ψυχισμό σου. Να σου πω τη βασική μας διαφορά; Είσαι δειλός! Τρέμεις στην ιδέα ότι θα ζήσεις με τις επιπτώσεις των δικών σου προσωπικών επιλογών και όχι κάποιου ξύλινου, απρόσωπου γραφειοκράτη που μπορείς ελεύθερα να τον γιουχάρεις ενώ αυτός δε θα σε ακούσει ποτέ.


Στη ζωή σου έχεις μάθει να λουφάζεις. Ήσουν το παιδί που για να τύχει καλής μεταχείρισης από τους μεγάλους, κάρφωνες τον φίλο σου που πέταγε νερομπάλονα και χτύπαγε κουδούνια. Ήσουν ο έφηβος που δεν συμμετείχε στις αλητείες της εποχής. Είσαι πια ο ενήλικος που απέχει και θα απέχει πάντα από ό,τι ουσιώδες συμβαίνει γύρω του.


Μπορεί αγαπητέ να έχεις μάθει από τους γονείς σου, το σχολειό σου και το εργασιακό σου περιβάλλον, να μη φέρεις ποτέ άποψη πριν τη λήψη αποφάσεων, να αφήνεις τα πράγματα να εξελιχθούν "φυσιολογικά" και κατόπιν εορτής να εκφράζεσαι σχετικά με το πως έπρεπε να έχουν γίνει αυτά τα πράγματα. Ανήκεις με λίγα λόγια στην κουλτούρα της αντίδρασης. Έχεις εκπαιδευτεί να αντιδράς, όχι να δρας.


Λοιπόν φίλτατε, θέλω να σε ενημερώσω πως σε τούτη τη γη υπάρχουν άνθρωποι που δρουν, που δεν είναι δειλοί, που η ελευθερία τους είναι σημαντικότερη από όλα τα χρήματα του κόσμου. Θέλω επίσης να σε ενημερώσω ότι δεν έχεις το δικαίωμα να στερήσεις την πραγμάτωση της απο-αποικιοκρατίας σε εμένα και το παιδί σου.


Δεν έχω αυταπάτες. Το δημοψήφισμα δεν φέρει ένα σαφές δίλημμα. Ένα ενδεχόμενο ΟΧΙ μπορεί να ερμηνευθεί κατά συνείδηση και όχι οικουμενικώς, με αποτέλεσμα ο τόπος αυτός να μην τραβήξει προς την ελευθερία. Γνωρίζω όμως όσο και εσύ και πιθανότατα καλύτερα το ΝΑΙ. Γνωρίζω πως είναι να σου κόβουν το ρεύμα, να σε αναγκάζουν να φεύγεις, να σε κυνηγούν γιατί είσαι λεκτικά αντίθετος, να σε απολύουν, να σε υποχρεώνουν να επιβιώνεις στη χώρα που το ευ ζην θα έπρεπε να είναι αυτονόητο.


Θα ψηφίσω ΟΧΙ λοιπόν γιατί δεν θέλω άλλους χαμογελαστούς γιάπηδες, άλλους νεκρούς εργάτες, άλλους ρηχούς ανθρώπους. Πως μπορεί άλλωστε κάποιος να συμφωνεί στον σαφή βιασμό και εξευτελισμό του; Γιατί η αποχή σου είναι ένοχη σιωπή, είναι διακριτική κατάφαση. Τα μέτρα είναι απόλυτα και συγκεκριμένα.


Καταλαβαίνω, μπορεί να μη ξέρεις τι θες, είσαι όμως σίγουρος για το τι δεν θες. Βγες από το κλουβάκι σου, από τη σιγουριά της άποψής σου, από την καλλιεργημένη επί χρόνια μέσα στην ψυχοσύνθεση σου δείλια.


Βγες. Ζήσε.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

I'm a satyr.

I run where you watch your step.
My cries echo at the deepest forests,
where you keep silent so I won't find you.
I feel joy where you feel fear.

Chaos is my dearest friend,
cause it causes the sweetest protests.
I'm addicted to tasting something new,
while I change year by year.

The darkest caves bear my existence,
those wombs of Earth keep me clean
from your shallow thoughts and
distorted criteria of acceptance.

I drink my mother's pure milk,
before it reaches down to the sea.
Up in mountains I chill for leisure,
cause in your stale lives I'd rot.

Your daughters tremble by my side.
Your sons do the same too.
The first ones due to pleasure,
the others fear what they should not.

When you'll see me I'll be just like you.
My horns are spiritual, my long ears too.
Long days and longer nights await you,
If you'll ever wish to see my true nature
and the plans that I'm up to.

But never let that slip your mind.
I'm a satyr and you're in my lair.
I will hunt you but I may leave you then.
My Love is something you just don't get.

I'll show you how to hunt essence
as soon as you realize you're a victim.
My flute's melody will charm you,
when you'll have enough with their noise.

I'm a satyr.
I run where you watch your step.